W interesującym nas 91-leciu istnienia parafii św. Józefa zmieniały się historyczne uwarunkowania, co powodowało, że różne też były modele duszpasterskie, które w poszczególnych okresach czasu mogły być przez pasterzy i parafian realizowane.
I tak, już w latach 1929-1933, w pierwszym okresie posługi Ks. Karola Tokarza, nastąpiło radykalne obniżenie stopy życiowej ludności Śląska Opolskiego, zamykano zakłady pracy, lawinowo wzrastało bezrobocie. Jednak w tym niezwykle trudnym przedwojennym czasie Ks. Karol z wielką gorliwością rozpoczął organizowanie życia parafialnego. Regularnie odprawiano msze święte, chrzczono dzieci, przygotowywano je do I Komunii Św., błogosławiono zawierane związki małżeńskie, chorym udzielano sakramentu namaszczenia, zmarłych odprowadzano na wieczny spoczynek. W miarę ówczesnych możliwości organizowano pielgrzymki, szczególnym powodzeniem cieszyły się pielgrzymki na Górę Św. i do Wambierzyc, w których corocznie uczestniczyło blisko 100 osób. Na początku września przygotowywano tradycyjne „Dożynki-Żniwnioki", które były dziękczynieniem Bogu i parafialnemu rolnikowi za żniwa, urodzaje i ciężką pracę. Wybuch II wojny światowej w 1939 roku spowodował duże straty i ograniczenia duszpasterskie. Zarekwirowano na potrzeby armii niemieckiej 3 kościelne dzwony, pod koniec wojny zniszczeniu uległy wieże kościoła i pokrycie dachowe oraz sklepienie nawy głównej, organy i ołtarze. Również budynek plebanii został uszkodzony, zaś jego wyposażenie rozkradzione. Przez pierwsze miesiące po zakończeniu wojny, msze święte i inne nabożeństwa były odprawiane w kaplicy sąsiadującego z kościołem Domu Opieki św. Franciszka prowadzonym od 1868 roku przez Siostry Franciszkanki. Możliwości pracy duszpasterskiej ulegały pogorszeniu wraz z umacnianiem się komunistycznej władzy ludowej. Mimo wielu trudności w duszpasterskiej posłudze powojennej, Ks. Karol Tokarz wraz z wspomagającymi go księżmi pozostawał bardzo oddany sprawom Kościoła i ludziom powierzonym jego pieczy. W parafii działało wiele grup: III Zakon św. Franciszka, Kongregacja Mariańska, Związek Matek, swoje spotkania miała młodzież, a później także ministranci. Pogarszający się stan zdrowia Ks. Prałata Karola Tokarza spowodował, że od 1967 roku odprawiał msze św. w budynku plebanijnym. W postępującej chorobie wspierali go duszpastersko Ks. wikarzy: Walenty Wyględa (Norbert Peikert), Edmund Podzielny i Henryk Wollny. W niedzielę „Gaudete" 14 grudnia 1975 roku o godz. 1400 zaopatrzony świętymi sakramentami odchodzi do wieczności. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 4 dni później, a przewodniczył im Ks. Biskup Wacław Wycisk. Dekretem z dnia 11 lutego 1976 roku następcą Ks. Prałata Karola Tokarza został mianowany Ks. Hubert Skomudek. Swojądziałalność rozpoczyna od uporządkowania placu kościelnego, cmentarzy w Wójtowej Wsi oraz remontu organów. Nowy proboszcz ze szczególnym zainteresowaniem otacza duszpasterską troską Liturgiczną Służbę Ołtarza, robiąc równocześnie nabór chętnych do scholi dziecięcej, chóru i orkiestry. Dnia 7 października 1980 roku dekretem Ks. Biskupa Ordynariusza Alfonsa Nossola należące do parafii św. Józefa Chmielowice stały się samodzielna parafiąpod wezwaniem św. Anny, a proboszczem został dotychczasowy administrator Ks. Alfred Michalik. Od tego momentu do parafii należąjuż tylko Szczepanowice, Wójtowa Wieś, Winów oraz budujące się w szybkim tempie Osiedle Chmielowicka-Gospodarcza. Niezwykle ważne wydarzenie parafialne miało miejsce w III Niedzielę Adwentu 1981 roku. W tym dniu Ks. Biskup Jan Wieczorek konsekrował trzy nowe dzwony: 700 kg o imieniu „św. Józef, 250 kg „Matka Boża Opolska" i 220 kg „św. Jan Chrzciciel". Radosny dzień poświęcenia dzwonów był jednocześnie tragicznym dla kraju poprzez ogłoszenie stanu wojennego. Pomimo tego ograniczenia parafia św. Józefa nie zaprzestaje działalności duszpasterskiej, szczególnie pomagając charytatywnie poprzez rozdzielanie przywożonych z Niemiec darów. W swoich duszpasterskich zamierzeniach Ks. Hubert Skomudek pragnął wybudować nowy kościół w Winowie. Dnia 5 kwietnia 1983 roku rozpoczęła się budowa. Trwała ponad 4 lata. Konsekracja kościoła, który poświęcono Duchowi Świętemu, miała miejsce 2 sierpnia 1987 roku, w tym samym dniu powstała też nowa parafia Kościół pw. Ducha Świętego w Winowie pod wezwaniem Ducha Świętego. Już od dłuższego czasu parafia św. Józefa stawała się coraz bardziej urodzajnym ogrodem, w którym dojrzewały powołania kapłańskie i zakonne: O. Piotr Morciniec, Ks. Paweł Stotko, O. Norbert Kiwus, Ks. Kazimierz Balak, S. Zak. Erika Wiesiollek, S. Zak. Walenta Piechota, S. Zak. Hyacynta Białas, S. Zak. Agata-Helena Toczek. Były to owoce rzetelnie prowadzonego od wielu lat parafialnego duszpasterstwa, szczególnie z grupami dziecięcymi i młodzieżowymi. Niestety, był to również czas dość masowych wyjazdów rodzin z parafii, szczególnie młodzieży do Niemiec. Sytuacja ta ograniczała możliwości duszpasterskie parafii, zmieniając równocześnie jej specyfikę. Radosnym momentem pierwszych miesięcy roku 1990 była możliwość powrotu religii do szkół i ponownego zawieszenia krzyży w poszczególnych klasach.Kolejnym wydarzeniem duszpasterskich zmian tegoż roku było wprowadzenie do liturgii pierwszych Świeckich Pomocników Rozdawania Komunii świętej. Zostali nimi: Mieczysław Kabaciński, Piotr Szweda, Marian Dawid, Joachim Martyński i Wacław Mielczarek. W przyszłości grupa ta powiększyła się do 12 szafarzy. Bardzo ważnym wydarzeniem dla parafii, ale również dla administracji religijnej miasta Opola, było erygowanie przez Ks. Biskupa Alfonsa Nossola nowego dekanatu, który przyjął nazwę Opole-Szczepanowice, a który obejmował 9 opolskich i podopolskich parafii. Pierwszym dziekanem tego dekanatu został właśnie Ks. Hubert Skomudek. Wielce znamiennymi są słowa, którymi Ks. Dziekan Hubert Skomudek zakończył przebogaty w wydarzenia religijne, społeczne i polityczne 1990 rok, słowa, które tez były jego dewizą życiową: „Im więcej człowiek czyni dla bliźnich, tym podobniejszy staje się do Boga". Niezwykłe poświęcenie i podziwu godne zaangażowanie w pracę duszpasterską w parafii, wielość obowiązków diecezjalnych mocno nadwątliły zdrowie Ks. Huberta Skomudka. Rok 1991 był więc ostatnim rokiem duszpasterzowania w parafii; po ponad 15-letniej jakże owocnej pracy Ks. Hubert przechodzi na urlop zdrowotny. Nowym proboszczem parafii Ks. Biskup Ordynariusz Alfons Nossol mianuje Ks. dr. Zygmunta Lubienieckiego, który z dniem 27.08.1991 roku obejmuje duszpasterstwo. Trzy tygodnie później zaplanowano parafialny dzień wdzięczności za żniwa i urodzaje „Dożynki-Żniwniok". Przez lata następne te tradycyjne „Żniwnioki" wpiszą się w pejzaż opolskiego miasta, podobnie jak organizowane od 1992 roku Opłatki Ludzi Sportu Śląska Opolskiego. Wychodząc z życzliwością wobec rodzin Mniejszości Niemieckiej Ks. Zygmunt Lubieniecki wprowadza comiesięczne msze Św. w tym języku sprawiając, że duszpasterstwo współczesne otwiera się na aktualne zapotrzebowania parafian Działalność parafii św. Józefa w latach 1992-1997 przypada na okres kryzysu gospodarczego kraju. Recesja gospodarcza, bezrobocie, spadek dochodów - to główne przyczyny wzrastającego ubóstwa. Słabnie profilaktyczna działalność instytucji zobowiązanych do wspomagania rodziny i najuboższych. Rozpoznając znaki czasu Ks. Proboszcz wraz z parafianami swoją działalnością społeczną wychodzą poza obszar swojego terytorium, świadcząc pomoc w zakresie socjalnym wobec całego społeczeństwa opolskiego. Pomaganie najsłabszym społecznie i ekonomicznie osobom stało się jednąz podstawowych funkcji działalności parafii św. Józefa. Kontynuowano i organizowano akcję charytatywną ś w. Mikołaja wręczając ponad 1400 paczek dzieciom parafii, dzieciom niepełnosprawnym miasta Opola, chorym i samotnym. Pod patronatem Ks. Biskupa Ordynariusza Alfonsa Nossola parafianie wraz ze swoim duszpasterzem oraz życzliwymi opolanami rozpoczęli organizowanie Wigilii dla Samotnych - Bezdomnych - Rodzin Potrzebujących miasta Opola, na których po dzień dzisiejszy gości się ponad 1000 osób. Widząc niezwykłe efekty swojej pracy charytatywnej parafianie organizowali uroczystości i festyny, dzięki którym w sposób znaczny wspierano Dom Samotnej Matki, Domy Dziecka, a w szczególności dzieci niepełnosprawne. Jednocześnie nie zaniedbywano wykonania koniecznych prac i remontów. W 1993 roku przeprowadzono w okresie 4 miesięcy kapitalny remont budynku katechetyczno-plebanijnego, szczególny akcent kładąc na funkcjonalność salek katechetycznych, w których tętniło życie parafialnych grup: ministrantów, lektorów, scholi dziecięcej, Dzieci Maryi, komentatorek, chóru, orkiestry, rodzin Szensztackich, zespołów muzycznych i teatralnych. Dla parafian organizowano wycieczki, pielgrzymki m. in. do Włoch, Watykanu, Anglii, sanktuariów Maryjnych Europy, Niemiec, a w kraju do Częstochowy, Kalwarii Zebrzydowskiej, Trzebnicy, Lichenia, Niepokalanowa, Barda Śląskiego. Ważnym wydarzeniem duszpasterskim (4.02.1994 roku) było uhonorowanie parafii Św. Józefa przez redakcję „Słowa - Dziennika Katolickiego" ogólnopolskim wyróżnieniem za pracę charytatywną wśród niepełnosprawnych, ubogich i samotnych. W uroczystości uczestniczył Ks. Biskup Jan Bagiński, władze miejskie i wojewódzkie, a niezwykłą oprawę muzyczną przygotowały nasz parafialny kościół przygotowując się do nawiedzenia kopii cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej oraz uroczystych obchodów 700-lecia dzielnicy Szczepanowice. Szczególne wrażenie na mieszkańcach Opola zrobił korowód pielgrzymkowy do Katedry Opolskiej ukazujący lata rozwoju naszej opolskiej dzielnicy. Czwartkowy poranek 10.07.1997 roku był jednym z najbardziej tragicznych dla miasta Opola, jak i dla naszej parafialnej wspólnoty. POWÓDŹ! Woda wdzierała się wszędzie. Poszkodowanych zostało blisko 600 rodzin parafii. W wielu domostwach woda sięgała od 1,50 do 4,20 m, wdarła się również do zabudowań plebanijno-katechetycznych dokonując licznych spustoszeń. Natychmiast powołano parafialny sztab powodziowy, który przez najbliższe miesiące organizował daleko idącą pomoc dla powodzian. Pomimo tych niedogodności praca duszpasterska toczyła się normalnym torem. Przeżywana przez wiele rodzin tragedia jeszcze bardziej integrowała parafian w organizowaniu mszy Św., nabożeństw, uroczystości, spotkań religijnych, co owocowało również nowymi inwestycjami: wymianą przestarzałego ogrzewania w kościele i na plebanii oraz kapitalnym remontem organów. W sposób zasadniczy zmieniała się infrastruktura parafii. W pobliskich dawnych koszarach wojskowych powstał kampus Politechniki Opolskiej, gdzie studiuje ponad 4000 studentów. Z kolei 29.06.2004 roku dzięki niezwykłym staraniom Sióstr Franciszkanek prowadzącym Dom Opieki św. Franciszka rozpoczęto budowę nowoczesnego Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego, który tak bardzo służy chorym i cierpiącym. Z inicjatywy parafian i ich duszpasterzy pod kierownictwem Andrzeja Toczka budowano Parafialne Betlejem i uczestniczono w Opolskim Kolędowaniu, któremu corocznie przewodniczyli opolscy Księża Biskupi. W okresach zimowym i letnim organizowano dla dzieci i młodzieży wyjazdy wakacyjne, w których uczestniczyło od 120-150 osób. Tworzyło to klimat do wzrostu nowych powołań kapłańskich i zakonnych: Ks. Grzegorza Krenca, S. Zak. Justyny Sołtys, S. Zak. Renaty Nowak, kl. Tomasza Szczecińskiego. Wielkim zaskoczeniem, ale i przeżyciem dla parafian, była wiadomość, że wdniach 23-24.04.2008 roku w Pieniężnie rozpoczął się proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym pochodzącego z terenu naszej parafii werbisty, O. Teodora Sąsały. Panuje przekonanie, że jego wstawiennictwo u Stwórcy, pozwoli również w następnych latach parafianom i ich duszpasterzom z taką pasją pracować duszpastersko w Służbie Bogu i ludziom.
